van tumbler 3 oktober 2011
Op vrijdag 30 september zakte ik af naar Mechelen voor de 5de biënnale voor bewegend beeld ‘Sounds and visions: beyond reason’. Ik had al wat basis opzoekwerk gedaan om toch enig idee te krijgen van wat ik zou gaan zien. Toch wou ik mij niet te veel voorbereiden op mijn bezoek aan Contour Mechelen. Uit ervaring heb ik namelijk geleerd dat het contact met kunst en cultuur veel intenser is wanneer je niet teveel verwachtingen en ideeën op het voorhand hebt.
Mijn kennis van audiovisuele kunsten is zeer miniem. Dit trok mij dan ook aan de tentoonstelling aan. Dankzij de context van de exhibitie was de keuze tussen de verplichte activiteit in CIAP of Contour Mechelen snel gemaakt.
Bij het startpunt krijg je als bezoeker een korte uitleg over de opzet van de biënnale. Aan de hand van de kaart die op de achterkant van de meegegeven infobrochure staat kan de bezoeker zelf op pad gaan. Hij trekt door de stad Mechelen om de verschillende locaties te bezoeken. Op een gegeven moment heeft het evenement iets weg van een schattenjacht. Gelukkig is er op iedere locatie een medewerker gestationeerd. Op deze manier kan er een onderscheid gemaakt worden tussen de locaties van de werken en de andere gebouwen in Mechelen. Dit alles maakt de exhibitie niet alleen perfect om de audiovisuele kunsten te leren kennen maar het helpt je ook bij het ontdekken van leuke plekjes in Mechelen.
Een voorbeeld hiervan was het werk ‘Bloody crepusclar monstrous rays’ op locatie nr. 3. Wat ik mij bij dit werk vooral herinner is de enorme stank. Deze is afkomstig van droogrekken vol vissenkoppen die voor de projectie zijn opgesteld. Om een goed beeld te krijgen van de video moet er onder deze droogrekken doorgelopen worden, iets wat ik niet gedaan heb. Ik wou vooral zo snel mogelijk uit de stank geraken. Toch heeft het werk een indruk op mij nagelaten. Het afstotelijke zorgt ervoor dat ik meer over het werk te weten wou komen.
Naast bovenstaande werken zijn er ook enkele die vertrokken vanuit een goed concept maar impact missen. Een voorbeeld hiervan is het werk ‘Promoting a more just, verdant and harmonious resolution’. Dit werk heeft als bedoeling de mens in een ‘muzikale’ oorlogssituatie onder te dompelen. Het mist zijn doel een beetje doordat de klankenexplosies die voor dit effect moesten zorgen, zeer langzaam op elkaar volgen. Hierdoor vraagt het werk veel geduld van de bezoeker, waardoor het hele gebeuren minder intens ervaren wordt.
Een ander voorbeeld is het werk ‘Tarantism’ dat op locatie nr. 4 te vinden is. Het is een projectie waarop we mensen wild dansende mensen zien. Hun bewegingen laten uitschijnen dat ze geen controle over hun lichaam hebben. Het gebeuren heeft een vreemde, hypnotiserende werking. De bewegingen van de personages lijken ongecontroleerd maar ze zijn zo intens dat ze de toeschouwer mee lijken te sleuren in hun spasmen. Vooral wanneer er verschillende dansers tegelijk op het scherm getoond worden ontstaat er in alle chaos een zekere harmonie. Het hele gebeuren is van een woeste maar toch breekbare schoonheid.
Mijn kennis van audiovisuele kunsten is zeer miniem. Dit trok mij dan ook aan de tentoonstelling aan. Dankzij de context van de exhibitie was de keuze tussen de verplichte activiteit in CIAP of Contour Mechelen snel gemaakt. Bij het startpunt krijg je als bezoeker een korte uitleg over de opzet van de biënnale. Aan de hand van de kaart die op de achterkant van de meegegeven infobrochure staat kan de bezoeker zelf op pad gaan. Hij trekt door de stad Mechelen om de verschillende locaties te bezoeken. Op een gegeven moment heeft het evenement iets weg van een schattenjacht. Gelukkig is er op iedere locatie een medewerker gestationeerd. Op deze manier kan er een onderscheid gemaakt worden tussen de locaties van de werken en de andere gebouwen in Mechelen. Dit alles maakt de exhibitie niet alleen perfect om de audiovisuele kunsten te leren kennen maar het helpt je ook bij het ontdekken van leuke plekjes in Mechelen.
Het parcours van de Biënnale bestaat uit 10 werken waar enkele toch wel uitspringen.
Een voorbeeld hiervan was het werk ‘Bloody crepusclar monstrous rays’ op locatie nr. 3. Wat ik mij bij dit werk vooral herinner is de enorme stank. Deze is afkomstig van droogrekken vol vissenkoppen die voor de projectie zijn opgesteld. Om een goed beeld te krijgen van de video moet er onder deze droogrekken doorgelopen worden, iets wat ik niet gedaan heb. Ik wou vooral zo snel mogelijk uit de stank geraken. Toch heeft het werk een indruk op mij nagelaten. Het afstotelijke zorgt ervoor dat ik meer over het werk te weten wou komen. 
Nog enkele werken die er voor mij uitspringen zijn ‘Following Elvis Presley’s hands in jailhouse rock’ uit locatie nr. 7 en ‘Wildflowers of Manitoba’ van locatie nr. 10. De eerste blijft mij bij vanwege het simpele maar toch briljante idee waarop dit werk gebaseerd is. Het is namelijk een video waarop de kunstenaar Elvis zijn handen in ‘Jailhouse rock’ gevolgd heeft met een zwarte pen. Ritmisch ontstaat er zo een grafisch sterke, lineaire tekening.
‘Wildflowers of Manitoba’ is een installatie waarbij vier projecties afgespeeld worden. Ze vertellen het verhaal van enkele jongens die in de vrije natuur op zoek gaan naar vrijheid en zelfontdekking. Normaal gezien zou een zo openlijk vertoon van de jongens hun zoektocht naar hun sexualiteit als confronterend gezien worden. In dit geval straalt het echter een zekere sereniteit uit en wordt het als iets meer natuurlijks ervaren. De muziek die bij de installatie hoort, creëert een paradijselijke sfeer die ervoor zorgt dat een bezoeker het gevoel krijgt deel van het geprojecteerde te zijn. Dankzij de muziek voelt de toeschouwer zich niet zozeer een voyeur, eerder een passieve participant.
‘Wildflowers of Manitoba’ is een installatie waarbij vier projecties afgespeeld worden. Ze vertellen het verhaal van enkele jongens die in de vrije natuur op zoek gaan naar vrijheid en zelfontdekking. Normaal gezien zou een zo openlijk vertoon van de jongens hun zoektocht naar hun sexualiteit als confronterend gezien worden. In dit geval straalt het echter een zekere sereniteit uit en wordt het als iets meer natuurlijks ervaren. De muziek die bij de installatie hoort, creëert een paradijselijke sfeer die ervoor zorgt dat een bezoeker het gevoel krijgt deel van het geprojecteerde te zijn. Dankzij de muziek voelt de toeschouwer zich niet zozeer een voyeur, eerder een passieve participant.
Naast bovenstaande werken zijn er ook enkele die vertrokken vanuit een goed concept maar impact missen. Een voorbeeld hiervan is het werk ‘Promoting a more just, verdant and harmonious resolution’. Dit werk heeft als bedoeling de mens in een ‘muzikale’ oorlogssituatie onder te dompelen. Het mist zijn doel een beetje doordat de klankenexplosies die voor dit effect moesten zorgen, zeer langzaam op elkaar volgen. Hierdoor vraagt het werk veel geduld van de bezoeker, waardoor het hele gebeuren minder intens ervaren wordt. Al bij al heeft het bezoeken van deze tentoonstelling mijn appreciatie voor audiovisuele kunst doen toenemen. Uiteindelijk ben ik al wel vaker met deze kunstvorm in contact gekomen zonder het te beseffen. Ik besef nu dat ik er al meer mee in contact ben gekomen dan ik zelf besef. Het is niet mijn favoriete kunstvorm op het moment maar toch denk ik dat ik deze kunstvorm beter zal leren appreciëren door er meer mee in aanraking te komen. In de toekomst zal ik zeker vaker een exhibitie over audiovisuele kunsten bezoeken.
Een ander voorbeeld is het werk ‘Tarantism’ dat op locatie nr. 4 te vinden is. Het is een projectie waarop we mensen wild dansende mensen zien. Hun bewegingen laten uitschijnen dat ze geen controle over hun lichaam hebben. Het gebeuren heeft een vreemde, hypnotiserende werking. De bewegingen van de personages lijken ongecontroleerd maar ze zijn zo intens dat ze de toeschouwer mee lijken te sleuren in hun spasmen. Vooral wanneer er verschillende dansers tegelijk op het scherm getoond worden ontstaat er in alle chaos een zekere harmonie. Het hele gebeuren is van een woeste maar toch breekbare schoonheid.
