Textiel en kunst

30 oktober

Kaunas Biennial Textile

‘We seek to make Kaunas biennial TEXTILE the most significant event for contemporary textile art in Europe, which reflects analytically the art processes currently taking place all over the world, by bringing up the priorities of creative collaboration, openness and democratic relationships in the processes of art creation and its perception.’
http://www.bienale.lt/2011/?page_id=2&lang=en

Sommige dingen plan je gewoon niet. Zo had ik deze culturele activiteit ook niet gepland. We waren aan het ronddwalen door de straten van de Litouwse stad Kaunas toen onze aandacht getrokken werd door een enorm groot standbeeld. Achter het standbeeld was een dramatische lucht wat het hele uitzicht een foto waard maakte. Toen viel mijn oog op de grote gekleurde doeken die rechts van het beeld hingen. Na een observatie van wat dichter bij realiseerde ik mij dat het om gigantische boeddhistische gebedsdoeken ging. Zonder het te weten waren we bij het museum voor moderne kunst aangekomen. Deze kans konden we niet laten liggen dus gingen we met zijn allen het museum binnen. 

Het museum had een tentoonstelling lopen over textiele kunst. Textielkunstenaars van over de hele wereld waren gevraagd om een werk te maken. Deze tentoonstelling was een interessant gegeven. Textiele kunst is namelijk aan een opwaartse beweging bezig maar toch is het een kunstvorm die moeilijk te doorgronden blijft . Vaak hebben mensen een beeld in hun hoofd van een borduurwerkje wanneer ze textiele kunst horen maar het houdt meer in. 

Ook ik behoorde tot één van de mensen die weinig zicht had op wat men allemaal kon realiseren met textiel als medium. De tentoonstelling verraste mij dan ook regelmatig. Textiel biedt enorm veel mogelijkheden en het blijkt een perfect medium voor het uiten van statements te zijn. Zo heeft bijvoorbeeld het borduurwerk van de Zweedse Nina Bondeson een heel andere betekenis dan je van een borduurwerk zou verwachten. Ze werkt met karakter. In haar werk ‘On Language’ vind je bijvoorbeeld een ballerina mopshond en zijn baasje, de autodidactische linguïst Jeremi Adagio terug. Het werk handelt over de verschillende lagen van communicatie en de onmogelijkheid om conclusies te trekken.
Wat mij persoonlijk aantrok bij het werk was echter de humoristische aard. Op het eerste zicht lijkt het heel luchtig, speels en simpel maar als je nadenkt besef je pas hoe gelaagd het werk werkelijk is. 

Het werk van de Chinees-Amerikaanse kunstenares Beili Liu sprak mij ook enorm aan. Lure is een fragile installatie die redelijk centraal in de grote zaal gepresenteerd werd. Het werk lijkt je uit te dagen om er tussen te lopen en het aan te raken ook al weet je als bezoeker dat dit off limits is.
Lure is het eerste werk uit een serie gebaseerd op een Chinese legende. Deze legende beweert dat bij de geboorte van een kind, onzichtbare rode draden het kind verbinden met de mensen waarmee het voorbestemd is samen te zijn. Naarmate de jaren verstrijken zal het kind dichter naar deze personen toe komen tot ze elkaar uiteindelijk vinden. Het werk handelt dus over de menselijke nood om connectie te maken met een ander.

Naast deze werken stonden nog een heel aantal boeiende textiele kunstwerken in de kijker. Video- installaties, optische illusies en doordenkers zorgden voor een boeiende tentoonstelling die de bezoeker een redelijk volledig overzicht geeft van de capaciteiten en kwaliteiten van textiel als medium.